[ENGLISH]

How has your journey of getting to this point as an artist shaped the way you create?
Puck laughs. “I think it has to do with the whole idea of what you are making and what your themes are. In art school you don’t know anything in your first year. So, then you slowly must figure out who you are as an artist and what materials you work with. This process shapes you during those four years and forms the path into the start of your career. That comes with some things to hold onto.”

Chris agrees and adds: “I worked with photography in the beginning. It was a short-term project until I started working on projects that took some more time, such as painting. Whenever I am working on a project for a longer period, it makes me feel like I am part of a project.”

“It’s nice to have the focus and not be busy with other things”, Jannah admits. “Some things need more time, and you have to make choices based on what is too much and what you might have to get rid of, whether or not something is important”. Chris nods agreeingly. “Not being distracted with mundane things makes a big difference during the days that I work in a studio. Here at Extrapool, we all do our own thing but at the same time we’re being social, which still works out.”

“Because we’re working for such a short time, compared to the period we usually take for projects, it feels like we need to make decisions more quickly. It’s something I kind of like about the residency”, Britt says.

How does your work reflect or challenge societal norms, expectations and changes?
Jannah smiles. “My work centers around connections I try to form with people. I feel like I can learn a lot while meeting and talking with others. It became a big part of my work and made me think about why I make work and what happens with it”.

For Chris, the residency brings a feeling of support. “It is nice to be able to fall back on one another and ask each other questions, despite working on your own projects. It’s interesting to get to know everyone.” Jannah agrees. “Because we all come from different backgrounds, we tend to already have different perspectives, which we can share with one another.”

“It also helps with getting out of the art-school bubble”, Britt adds.

Can you describe a recent moment where you truly felt connected to your art?
“I was riding my bike from Utrecht to Nijmegen and it kind of kicked in that I could just do whatever I want. Everything I do is part of my art, in a sense that I am my art. I used to be scared of doing performance art.”, Puck admits. She continues, “I always thought, ‘I am me and my art is my art’. But that feels different now. I didn’t want to agree with it at first, because it made me feel vulnerable. When I was riding my bike, it came to me. I was singing songs and such and I came to the realization that I could do whatever I wanted, and I wouldn’t care what people thought. Translating this to my art has made me feel especially connected to it.”

Pàn approaches this connection from a different perspective. They explain: “When I feel connected to the space, I am no longer connected to the societal forces. Instead, I get more in touch with the space, focused, which on its own forms a way in which I connect to my art.”

How do you hope audiences will engage with your work?
“What I like about performing, is that you create an environment where I, as the maker, get focused on the audience, and the audience does the same with me. You enter this state of zone, both me and the audience. I can feel it when the audience is getting more engaged and focused, which feeds my performance.”, Britt answers.

What are you most excited about sharing during Destillaat?
“I am still unsure what I’ll be showing, but in general I’m excited to be able to show people something in this specific area”, Jannah says.

Puck agrees with her and adds: “I didn’t join this project for the exhibition, but rather for the process of getting to that point. It will form a testament to our two weeks together. In a way, it’s fun to show off this experience in the exhibition. The getting together and the atmosphere we are creating, is something to be happy about already. The creation of an environment where you get to know each other’s way of working.

Chris continues: “It is definitely a different experience than a different exhibition I took part in. Everyone there was building up their own white cube. Here, everyone really personalizes their own little areas”.

“We are staying here together. Eating, sleeping.”, Puck adds. Jaantje continues: “It all translates very well in the process of making this exhibition”.

“It’s similar to how your work well in a library where everyone else is also focused”, Britt says. Pàn agrees with her, saying: “I feel like I want to bring this feeling of being together and our productiveness to the visitors of this exhibition, so that they can experience it perhaps in a similar way”.

In what way do you expect ‘Destillaat’ will have an impact on the way you view and approach your art-making process?
“I was thinking that maybe after this I’ll just go not work after having worked so well. But I’m not sure because I’ve been figuring out the way I work.”, Chris answers. Puck laughs. “I can’t do that because I work on impulses”, she adds. Jaantje continues: “After graduating I realized to take more time and take this freedom in creating. Not having to deal with deadlines.”

“Two weeks is short, but I adjust myself to the more precise way of working and really give it a go. I enjoy experimenting with new materials and see it interact with the space so I can learn from this and get away from the focus on details and look at the general picture.”, Pàn says.

Puck agrees and adds: “We get a lot of time and space to create because we are kind of free of those daily responsibilities. We can just pay attention to what we create here without worrying about outside factors.”

Pàn Qi
Pan Qi’s work revolves around abstract concepts such as time, memory and consciousness, aiming to guide the audience into their inner world. By interacting externally with materials in space, Pàn encourages viewers to reflect internally, experiencing time and space in ways similar to daily life. This internal engagement gradually becomes more visible as part of the process.

Pàn’s academic background in fine arts and art history plays a crucial role in shaping their creative approach. Studying art history provided a lens to see the world through diverse perspectives, such as imagining life in Renaissance Italy or 19th-century Paris. This mental exercise of “switching minds” helps them adapt to and reimagine new environments, including their time at Extrapool. Additionally, an interest in philosophy informs their approach through a strong foundation in theoretical frameworks.

Describing their work as neither storytelling nor strictly meditative, Pàn instead sees it as a space for contemplation. They aim to provide visitors with a void—an open space to think, reflect, and simply be. While there may not be a narrative structure, the work offers an entrance and exit, creating an experience that is open-ended and deeply personal for each audience member.

Puck Dekker
Puck focuses on capturing and preserving overlooked moments, often drawing inspiration from personal experiences. An example of this is a poem she wrote for her graduation titled “Vannacht ben ik onder mijn kliklaminaat gaan liggen en er nooit meer onderuit gekropen”. Inspired by moving into a new home alone, she felt a connection to the floor, describing it as a comforting presence. This reflective observation exemplifies her desire to preserve small but meaningful events that might otherwise be forgotten.

Puck’s upcoming project features an old-timer motorcycle – a symbol of both vulnerability and strength. Despite a fascination with appearing “stoer” (tough), she acknowledges her anxiety. The motorbike, which requires pedaling to move, embodies this tension: it makes her feel exposed yet empowered, leading to an exploration of identity and whether toughness requires external validation.

Humor and absurdity are central to Puck’s approach to her work, particularly in addressing themes of vulnerability. Inspired by writers like Alma Mathijssen and Joost Oomen, she uses specific, playful observations to offset tragic elements. For instance, a story about mayonnaise at a festival shows off both humor and collective intimacy, creating a relatable entry point for deeper emotional themes.

Jaantje Anna van Hout (Jannah)
Jannah’s work revolves around collecting and illustrating stories from people outside her immediate surroundings, a process that began intuitively. Initially focused on visual aspects, her art evolved to emphasize personal interactions. A pivotal moment came during art school, when she realized that truly capturing people required meaningful conversations. Though engaging with strangers remains intimidating, she’s committed to exploring these connections over time. For Jannah, it’s important that these exchanges feel natural and not like formal interviews.

When selecting stories to depict, she prioritizes what resonates with her personally, while striving to preserve the essence of the storyteller’s narrative. These accounts are filtered through Jannah perspective, which constantly evolves. By including specific quotes or moments, she aims to reflect the individuality of her subjects while allowing her own interpretation to shape the work.

Rather than identifying a single transformative story, Jannah values the collective power of these small, intimate exchanges. Each moment of shared vulnerability or insight carries immense significance. For her, the act of gathering these stories ensures that fleeting connections and experiences are remembered, emphasizing the richness found in everyday human interactions.

Chris Nelck
Chris’s work revolves around themes of radical openness, vulnerability, and identity, which he navigates with careful intentionality. Initially, he felt compelled to share everything, but over time, Chris embraced selectivity, choosing which aspects of his personal experiences to disclose. For him, transforming vulnerability into art diminishes its emotional weight, making it a tool for expression rather than exposure.

Greek mythology, particularly the myth of King Midas, serves as a recurring motif in his paintings and performances. These symbols, alongside others like pigeons and shells, allow him to explore personal connections and experiences. The symbolic richness of mythology provides Chris with a framework to express feelings of vulnerability and openness. For instance, during their final assessment, he linked shells to their practice, reflecting on the Dutch saying “gesloten als een oester” (“closed as an oyster”) to explore the tension between openness and guardedness.

In addressing Trans and Queer shame, he seeks to move beyond surface-level representation in the art community. Chris aims to foster genuine dialogue about the stigmas and discomforts surrounding these identities. By sharing his own experiences, he hopes to inspire others while also confronting his own feelings of shame, encouraging mutual growth and understanding.

Alma Woudenberg
Alma’s creative journey began in childhood, where art served as a way to process the world. Over time, her work has become more intentional, especially in performances, which involve extensive research, experimentation, and collaboration. For example, FLIP FLOP, a performance inspired by weekly visits to the swimming pool, explored how people interact within public spaces, making the audience an integral part of the work.

Alma’s art often challenges societal norms, such as the idealized family structure promoted by media like IKEA magazines. By deconstructing these rigid frameworks with humor and playfulness, she highlights the exclusion of those who don’t fit these stereotypes, encouraging more inclusive perspectives.

She engages the audience directly through performances, valuing the immediacy and interaction they provide. Alma works often stem from a “crush” on an object or concept, such as bubble wrap, which inspired Wrap yourself in bubble plastic and everything will be fine. This performance explored themes of intimacy and care in public spaces using fragile materials and personal storytelling.

Even difficult topics like the housing crisis are approached with humor and creativity. Inspired by the hermit crab’s collaborative shell-swapping system, ALma created a performance imagining alternative, equitable housing solutions, offering both comfort and a sense of possibility.

Britt van den Boogaard
Britt’s creative practice is built around transforming unpredictability into purposeful moments during her performances. Initially, she avoided these accidents—like cables causing unexpected noises—but eventually embraced them as part of her process, using them to create unique rhythms and deepen focus. Without a trained music background, Britt focuses on instruments she has created, prioritizing the experience of listening over adhering to traditional musical structures.

Her approach is influenced by her neurodivergent experiences, including ADHD and autism. She navigates the fine line between overstimulation and under-stimulation, seeking the right balance to enhance focus and creativity. This exploration is visible in her work, as she designs instruments that stimulate responses from multiple senses — sound, sight, and touch —creating what she calls “synesthetic stimming.” This concept refers to the blending of sensory experiences, aiming to draw the audience into a state of deep listening and concentration. She hopes that this multisensory environment will allow the audience to connect to her work in a profound, personal way.

Britt’s work invites both neurodivergent and neurotypical people to experience these overlapping sensory moments, though she acknowledges that each group may respond differently. She is keen to explore how her work might translate neurodivergent experiences to neurotypical minds, seeking to bridge the gap and encourage a deeper understanding of how those on the spectrum experience the world. Through her instruments, she challenges traditional perspectives, aiming to shift the focus from external symptoms of neurodivergence to the internal experiences of those living with it.

[NEDERLANDS]

Elk jaar brengt Extrapool met de tentoonstelling Destillaat een selectie van recent afgestudeerde kunstenaars uit verschillende kunstacademies samen. Tijdens een werkperiode van twee weken in Nijmegen transformeert deze nieuwe generatie het hele pand – van kelder tot dak – tot een unieke expositie. Met een mix van bestaand en nieuw werk viert Destillaat de frisse stemmen en perspectieven van de opkomende generatie kunstenaars. Voorafgaand aan dit weekend leerden wij de deelnemers eerst kennen.

Bij binnenkomst valt het al meteen op hoe vol de ruimte staat: er is een schilderhoek, een kartonhoek, en een tafel vol projecten waar de kunstenaars druk mee bezig zijn. Er wordt geschetst, gelachen en al snel raken we met hen in gesprek. Ze zijn jong, creatief en vooral enthousiast over dit avontuur. Wat inspireert hen? Hoe hebben zij hun unieke visie gevormd waarmee ze hun werk benaderen? We stelden ze nieuwsgierig onze vragen.

Hoe heeft je reis als kunstenaar je manier van creëren beïnvloed?
Puck lacht. “Ik denk dat het vooral te maken heeft met wat je maakt en waar je mee bezig bent. In het eerste jaar van de kunstacademie weet je nog helemaal niets. Gaandeweg moet je uitvinden wie je bent als kunstenaar en met welke materialen je werkt. Dat proces vormt je in die vier jaar en legt de basis voor het begin van je carrière. Je vindt iets om vast te houden.”

Chris voegt toe: “In het begin werkte ik met fotografie. Dat waren projecten van korte duur, totdat ik meer tijd ging besteden aan projecten zoals schilderen. Wanneer ik langer aan een project werk, voel ik me echt onderdeel van dat proces.”

Jannah beaamt dit ook. “Het is fijn om de focus te hebben en niet bezig te zijn met andere dingen. Sommige projecten vragen meer tijd, en je moet keuzes maken: wat is belangrijk en wat moet je loslaten?”

Chris knikt instemmend. “Niet afgeleid worden door dagelijkse dingen maakt echt verschil wanneer je in de studio werkt. Hier bij Extrapool doen we allemaal ons eigen ding, maar tegelijk zijn we sociaal met elkaar bezig, en dat werkt goed.”

Britt geeft aan: “Omdat we zo’n korte tijd hebben, moeten we sneller keuzes maken. Dat vind ik wel leuk aan de residency.”

Hoe reflecteert of daagt jouw werk maatschappelijke normen, verwachtingen en veranderingen uit?
Jannah glimlacht. “Mijn werk draait om het verbinden met mensen. Ik voel dat ik veel kan leren door met anderen te praten en hen te ontmoeten. Dit werd een belangrijk onderdeel van mijn werk en heeft me doen nadenken over waarom ik werk maak en wat er met mijn werk gebeurt.”

Chris voelt zich gesteund door de residency. “Het is fijn om op elkaar terug te vallen en vragen te stellen, ook al werk je aan je eigen projecten. Het is interessant om iedereen beter te leren kennen.” Jannah is het met hem eens. “Omdat we allemaal uit verschillende achtergronden komen, hebben we verschillende perspectieven die we met elkaar kunnen delen.”

“Het helpt ook om uit die kunstschoolbubbel te komen.”, voegt Britt nog toe.

Kun je een recent moment beschrijven waarop je je echt verbonden voelde met je kunst?
“Ik reed op mijn motor-fiets van Utrecht naar Nijmegen, en het drong tot me door dat ik gewoon kon doen wat ik wilde. Alles wat ik doe is een onderdeel van mijn kunst, in die zin ben ik mijn kunst. Vroeger was ik bang voor performancekunst”, vertelt Puck. “Ik dacht altijd: ‘Ik ben ik en mijn kunst is mijn kunst.’ Maar dat voelt nu anders. Het idee dat ik alles kan doen, zonder me druk te maken om wat anderen denken, maakte me opeens echt verbonden met mijn werk.”

Pàn benadert deze verbinding anders: “Wanneer ik me verbonden voel met de ruimte, voel ik me los van de maatschappelijke invloeden. Ik raak meer in contact met de ruimte zelf, en dat vormt mijn manier van verbinden met mijn kunst.”

Hoe hoop je dat het publiek met je werk omgaat?
“Wat ik leuk vind aan performen, is dat je een omgeving creëert waarin ik als maker me concentreer op het publiek, en het publiek zich op mij richt. Je komt in een soort gezamenlijke focuszone. Ik voel wanneer het publiek meer betrokken raakt, en dat voedt mijn performance.”, antwoordt Britt.

Wat kijk je het meeste naar uit om te delen tijdens Destillaat?
“Ik weet nog niet precies wat ik ga laten zien, maar ik ben in ieder geval enthousiast om iets te delen in deze specifieke setting,” zegt Jannah.

Puck voegt toe: “Ik ben niet voor de expositie zelf in dit project gestapt, maar vooral voor het proces van erheen werken. Het zal een ode zijn aan de twee weken die we hier samen hebben doorgebracht. Het is al leuk om deze ervaring te laten zien in de expositie. Het samenkomen en de sfeer die we creëren is iets om trots op te zijn. Het is een moment waarop we elkaars manier van werken leren kennen.”

Chris zegt: “Het is absoluut een andere ervaring dan andere tentoonstellingen waaraan ik heb deelgenomen. Daar bouwde iedereen zijn eigen white cube, maar hier personaliseren we allemaal onze eigen ruimte.”

“We blijven hier samen – eten, slapen”, voegt Puck eraan toe. Jannah vervolgt: “Het is een proces dat zich heel goed vertaalt naar de expositie.”

Britt benadrukt: “Het is alsof je werkt in een bibliotheek waar iedereen zich ook focust.”

Pàn sluit af: “Ik wil dat de bezoekers het gevoel van samen zijn en onze productiviteit kunnen ervaren, zodat zij misschien op dezelfde manier verbinding kunnen maken met de expositie.”

Hoe denk je dat Destillaat je kijk op en benadering van je kunst zal beïnvloeden?
Chris zegt: “Ik dacht dat ik na dit goed werk misschien even niet zou werken. Maar ik ben nog niet zeker, want ik ben nog aan het uitvinden hoe ik werk.”

Puck lacht: “Ik kan dat niet, want ik werk op impulsen.” Jaantje zegt: “Na mijn afstuderen besefte ik dat ik meer tijd moet nemen en de vrijheid moet hebben om te creëren, zonder me druk te maken om deadlines.”

Pàn zegt: “Twee weken is kort, maar ik pas me aan aan de meer precieze manier van werken en geef het echt een kans. Ik vind het fijn om met nieuwe materialen te experimenteren en te zien hoe ze interactie hebben met de ruimte, zodat ik hiervan kan leren en me niet meer alleen op details focus, maar op het geheel.”

Puck is het ermee eens: “We krijgen hier veel tijd en ruimte om te creëren, omdat we vrij zijn van de dagelijkse verantwoordelijkheden. We kunnen onze volledige aandacht geven aan wat we hier maken zonder ons zorgen te maken om andere factoren.”

Pàn Qi
Het werk van Pàn Qi draait om abstracte concepten zoals tijd, geheugen en bewustzijn, met als doel het publiek naar hun innerlijke wereld te leiden. Door extern te interageren met materialen in de ruimte, moedigt Pàn de kijkers aan om intern te reflecteren en tijd en ruimte te ervaren op manieren die vergelijkbaar zijn met het dagelijks leven. Deze interne betrokkenheid wordt geleidelijk zichtbaarder als onderdeel van het proces.

Pàn’s academische achtergrond in beeldende kunst en kunstgeschiedenis speelt een cruciale rol in het vormgeven van hun creatieve benadering. Het studeren van kunstgeschiedenis bood een lens om de wereld door diverse perspectieven te zien, zoals het verbeelden van het leven in het Italië van de Renaissance of in 19e-eeuws Parijs. Deze mentale oefening van “mind-switching” helpt hen zich aan te passen aan en nieuwe omgevingen opnieuw voor te stellen, inclusief hun tijd bij Extrapool. Daarnaast speelt een interesse in filosofie een rol in hun benadering door een sterke basis in theoretische kaders.

Pàn beschrijft hun werk niet als storytelling of strikt meditatief, maar als een ruimte voor contemplatie. Die wil bezoekers een leegte bieden— een open ruimte om te denken, reflecteren en simpelweg te zijn. Hoewel er geen narratieve structuur is, biedt het werk een ingang en uitgang, waardoor een ervaring ontstaat die open eindigt en diep persoonlijk is voor elk lid van het publiek.

Puck Dekker
Puck richt zich op het vastleggen en bewaren van over het hoofd geziene momenten, vaak geïnspireerd door persoonlijke ervaringen. Een voorbeeld hiervan is een gedicht dat ze schreef voor haar afstuderen, getiteld “Vannacht ben ik onder mijn kliklaminaat gaan liggen en er nooit meer onderuit gekropen”. Geïnspireerd door het alleen verhuizen naar een nieuw huis, voelde ze een connectie met de vloer, die ze als een troostende aanwezigheid beschreef. Deze reflectieve observatie is een voorbeeld van haar verlangen om kleine maar betekenisvolle gebeurtenissen die anders misschien vergeten zouden worden, te bewaren.

Pucks aankomende project bevat een oldtimer motorfiets – een symbool van zowel kwetsbaarheid als kracht. Ondanks haar fascinatie voor het “stoer” overkomen, erkent ze haar angst. De motor, die moet worden ingetrapt om te bewegen, belichaamt deze spanning: hij maakt haar tegelijkertijd kwetsbaar en krachtig, wat leidt tot een verkenning van identiteit en de vraag of stoer zijn externe validatie vereist.

Humor en absurditeit zijn centrale elementen in Pucks benadering van haar werk, vooral bij het behandelen van thema’s als kwetsbaarheid. Geïnspireerd door schrijvers als Alma Mathijssen en Joost Oomen, gebruikt ze specifieke, speelse observaties om tragische elementen te verzachten. Bijvoorbeeld, een verhaal over mayonaise op een festival toont zowel humor als collectieve intimiteit, wat een relatieve ingang biedt voor diepere emotionele thema’s.

Jaantje Anna van Hout (Jannah)
Jannahs werk draait om het verzamelen en illustreren van verhalen van mensen buiten haar directe omgeving, een proces dat intuïtief begon. Aanvankelijk gericht op visuele aspecten, evolueerde haar kunst tot een nadruk op persoonlijke interacties. Een belangrijk moment kwam tijdens haar periode op de kunstacademie, toen ze zich realiseerde dat het echt vastleggen van mensen betekenisvolle gesprekken vereiste. Hoewel het aangaan van gesprekken met vreemden intimiderend blijft, is ze vastbesloten om deze connecties in de loop van de tijd verder te onderzoeken. Voor Jannah is het belangrijk dat deze uitwisselingen natuurlijk aanvoelen en geen formele interviews zijn.

Bij het selecteren van verhalen die ze wil afbeelden, geeft ze prioriteit aan wat persoonlijk voor haar resoneert, terwijl ze probeert de essentie van het verhaal van de verteller te behouden. Deze verhalen worden gefilterd door Jannahs eigen perspectief, dat constant in ontwikkeling is. Door specifieke citaten of momenten op te nemen, wil ze de individualiteit van haar onderwerpen reflecteren, terwijl haar eigen interpretatie het werk vormt.

In plaats van één transformerend verhaal te identificeren, hecht Jannah waarde aan de collectieve kracht van deze kleine, intieme uitwisselingen. Elk moment van gedeelde kwetsbaarheid of inzicht draagt immense betekenis. Voor haar zorgt het verzamelen van deze verhalen ervoor dat vluchtige connecties en ervaringen worden herinnerd, en benadrukt ze de rijkdom die te vinden is in de dagelijkse menselijke interacties.

Chris Nelck
Chris’ werk draait om thema’s als radicale openheid, kwetsbaarheid en identiteit, die hij met zorgvuldige intentie navigeert. In eerste instantie voelde hij zich gedwongen alles te delen, maar na verloop van tijd omarmde Chris selectiviteit, waarbij hij koos welke aspecten van zijn persoonlijke ervaringen hij wilde onthullen. Voor hem vermindert het transformeren van kwetsbaarheid in kunst het emotionele gewicht, waardoor het een hulpmiddel voor expressie wordt in plaats van blootstelling.

Griekse mythologie, met name de mythe van koning Midas, dient als een terugkerend motief in zijn schilderijen en performances. Deze symbolen, samen met andere zoals duiven en schelpen, stellen hem in staat persoonlijke verbindingen en ervaringen te verkennen. De symbolische rijkdom van de mythologie biedt Chris een kader om gevoelens van kwetsbaarheid en openheid uit te drukken. Tijdens hun laatste beoordeling koppelde hij bijvoorbeeld schelpen aan zijn praktijk en reflecteerde hij op het Nederlandse gezegde “gesloten als een oester” om de spanning tussen openheid en geslotenheid te onderzoeken.

Met het behandelen van Trans- en Queerschaamte probeert hij verder te gaan dan oppervlakkige representatie in de kunstgemeenschap. Chris hoopt een oprechte dialoog te stimuleren over de stigma’s en ongemakken die gepaard gaan met deze identiteiten. Door zijn eigen ervaringen te delen, hoopt hij anderen te inspireren en tegelijkertijd zijn eigen gevoelens van schaamte aan te pakken, wat wederzijdse groei en begrip aanmoedigt.

Alma Woudenberg
Alma’s creatieve reis begon in haar jeugd, waar kunst diende als een manier om de wereld te verwerken. Na verloop van tijd is haar werk meer intentioneel geworden, vooral in performances, die uitgebreide research, experiment en samenwerking omvatten. Een voorbeeld hiervan is FLIP FLOP, een performance geïnspireerd door wekelijkse bezoeken aan het zwembad, die onderzocht hoe mensen zich binnen openbare ruimtes verhouden, waarbij het publiek een integraal onderdeel van het werk werd.

Alma’s kunst daagt vaak maatschappelijke normen uit, zoals de geïdealiseerde gezinsstructuur die door media als IKEA-magazines wordt gepromoot. Door deze rigide kaders met humor en speelsheid te deconstrueren, benadrukt ze de uitsluiting van degenen die niet binnen deze stereotypen passen, en moedigt ze meer inclusieve perspectieven aan. Ze betrekt het publiek direct bij haar performances en waardeert de directheid en interactie die deze bieden. Alma’s werk komt vaak voort uit een “crush” op een object of concept, zoals bubbelplastic, wat haar inspireerde tot Wrap yourself in bubble plastic and everything will be fine. Deze performance onderzocht thema’s van intimiteit en zorg in openbare ruimtes met fragiele materialen en persoonlijke storytelling.

Zelfs moeilijke onderwerpen zoals de woningcrisis worden met humor en creativiteit benaderd. Geïnspireerd door het systeem van samenwerking van heremietkrabben met het ruilen van schelpen, creëerde Alma een performance waarin alternatieve, eerlijke huisvestingsoplossingen werden voorgesteld, die zowel comfort als een gevoel van mogelijkheid boden.

Britt van den Boogaard
Britt’s creatieve praktijk is opgebouwd rondom het omzetten van onvoorspelbaarheid in doelgerichte momenten tijdens haar performances. Eerst vermeed ze deze toevalligheden —zoals kabels die onverwachte geluiden veroorzaakten— maar uiteindelijk omarmde ze de onvoorspelbaarheid als onderdeel van haar proces, waarbij ze ze gebruikte om unieke ritmes te creëren en de focus te verdiepen. Zonder enige muzikale achtergrond richt Britt zich op instrumenten die ze zelf heeft gemaakt, waarbij de ervaring van luisteren voor haar belangrijker is dan het volgen van traditionele muzikale structuren.

Haar benadering wordt beïnvloed door haar neurodivergente ervaringen, waaronder ADHD en autisme. Ze navigeert de fijne lijn tussen overprikkeling en onderprikkeling, op zoek naar de juiste balans om focus en creativiteit te verbeteren. Deze verkenning is zichtbaar in haar werk, aangezien ze instrumenten ontwerpt die reacties oproepen vanuit meerdere zintuigen — geluid, zicht en aanraking — en wat ze “synesthetic stimming” noemt. Dit concept verwijst naar de vermenging van zintuiglijke ervaringen, met als doel het publiek in een staat van diep luisteren en concentratie te trekken. Ze hoopt dat deze multisensorische omgeving het publiek in staat stelt zich op een diepe, persoonlijke manier met haar werk te verbinden.

Britts werk nodigt zowel neurodivergente als neurotypische mensen uit om deze overlappende sensorische momenten te ervaren, hoewel ze erkent dat elke groep anders kan reageren. Ze is benieuwd naar hoe haar werk neurodivergente ervaringen kan vertalen naar neurotypische geesten, en probeert de kloof te overbruggen en een dieper begrip te stimuleren van hoe mensen in het spectrum de wereld ervaren. Door haar instrumenten uit te breiden, daagt ze traditionele perspectieven uit, met de bedoeling de focus te verschuiven van de externe symptomen van neurodivergentie naar de interne ervaringen van de mensen die ermee leven.